สนามเด็กเล่น เป็นพื้นที่ที่ออกแบบด้วยว่าเด็กสามารถเล่น ณ ที่แห่งนี้ได้เป็นพิเศษ โดยอาจจะเป็นในอาคารบ้านเรือนก็ได้ แต่ปกติแล้วมักจะอยู่ที่กลางแดด
สนามเด็กเล่นสมัยใหม่มักมีวัสดุอุปกรณ์เนื่องด้วยพักผ่อน เช่น กระดานหก, ม้าเวียน, ชิงช้า, สไลด์, จังเกิ้ลยิม, บาร์โหนเด็กเล่น, กระบะทราย, สปริงไรเดอร์, มังกี้บาร์, บันไดหนือศีรษะ, แหวนราวเพื่อออกกำลังกาย, ห้องเด็กเล่น และเขาวงกต เครื่องเล่นจำนวนมากช่วยให้เด็กพัฒนาการประสานงานทางกายภาพ, ความแข็งแรง และความยืดหยุ่น รวมทั้งให้การผ่อนคลายและความสนุกสนาน เช่นเดียวกับสนามเด็กเล่นสมัยใหม่ที่มีส่วนประกอบการเล่นซึ่งเกี่ยวโยงหลายวัสดุที่ต่างกัน
ปีหนึ่งๆจะพบว่า เด็กได้รับอุบัติเหตุจากสนามเด็กเล่นมากกว่าคว่ำที่เกิดจากการขี่จักรยานเสียอีก โดยพบว่าเด็กได้รับคว่ำจากสนามเด็กเล่นร้อยละ 36 ได้รับเทกระจาดจากจักรยานร้อยละ 19 และได้รับอุบัติเหติจากจราจรร้อยละ 11 ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับเทกระจาดมีเพราะฉะนี้
ตำแหน่งที่ได้รับอุบัติเหตุเรียงจากมากไปหาน้อยคือ แขนขา มือ นิ้วมือ นิ้วเท้า ศีรษะ คอ หน้าอก ท้อง โดยมากเป็นกระดูกหักและข้อเคลื่อน อายุที่พบบ่อยคือ 5-9 ปี เวลาที่เกิดคือวัน
เครื่องไม้เครื่องมือที่พบว่าเกิดอุบัติเหตุได้บ่อยคือ บาร์ห้อยโหนโดยที่เจ้าสำนักก็อยู่ที่เกิดเหตุและมักจะคิดว่าสนามเด็กเล่นนั้นปลอดภัยและอยู่ห่างจากเด็กมากเกินไป เหตุที่สำคัญที่ทำให้เกิดเทกระจาดคือ
1.ส่วนสูงของเครื่องใช้ไม้สอยหากพบว่าสูงกว่า 1.5 เมตรจะเกิดอุบัติที่วิกฤติได้
2.พื้น หากพื้นเป็นของแข็งจะเกิดคว่ำที่พลุ่งพล่าน พื้นควรจะปูด้วยฟาง หินกรวด ทราย หนา 12 นิ้วเพื่อวัตถุที่สูงกว่า 8 ฟุต